بیا. بیا بزن تو گوشم

از نو شروع کردن از اون قولهای تخمیه که به خودمون میدیم. وقتی کار به جایی میرسه که دیگه راه برگشتی نیست میگی از نو شروع میکنم. 

دانشگاه کونتو پاره کرده؟ "از نو شروع میکنم"

با فلانی به هم زدی؟ "از نو شروع میکنم"

از نگاه کردن آدما بهت خسته شدی؟ "از نو شروع میکنم"

نظرت در مورد بوچ کسیدی و ساندنس کید چی بود؟ "از نو شروع میکنم؟"

میخوای گم و گور شی؟ "ولش کن این حرفا رو، از نو شروع میکنم دیگه" 

تنهایی؟ "هان؟ چی؟ چیزه. خفه شو دیگه. از نو شروع میکنم همه چی حل میشه"

آخرشم میبینی نه. "از نو شروع میکنم" شده وسیله ی دلداری روحیت که کلا باید رید تو این وسایل. آخرش برمیگردی همون خونه اول. همون جا که آدما رو میندازن، همونجا که عرب نی فلان. بعد میفهمی که یه تو گوشی لازم داری. میبینی که همه چی داره با سرعت بالا میره جلو ولی تو داری با سرعت رشد ناخون کوچیکه ی پات میری جلو. دنبال یه شیئی، یه آدمی، یه حیوونی هستی که بزنه تو گوشت و بگه بیدار شو. ولی مثل همه چیزای این دنیا، وقتی چیزیو همون موقع میخوای که نمیاد. میذاره اون موقعی که نمیخوای میاد.

دروغ

من منتظر اون لحظه ای هستم که اون یه خط کتاب، اون دیالوگ فیلم یا اون شعر آهنگه زندگیمو عوض کنه. ولی همه ی اینا چرته. دروغه

سیگار

چی شد که اینجوری شد؟ یعنی چی شد که امید رفت و جاشو به لبخندای الکی و منزوی شدن از همه چیز و همه داد؟ دور و برم رو که نگاه میکنم میبینیم هیچ کسی نیست. خودمم به تنهایی عادت کردما. یعنی همش دوست دارم تنها باشم و خودمو حبس کنم. آخرش هم نمیدونم به کجا میرسه. با هر نخ سیگاری که یواشکی میرم پشت خونه و بغل سطل آشغالا  میکشم یه سری از این فکرا میاد تو مغزم. مصرفش هم رفته بالا

مکالمه

- سلام

- سلام

- بریم سینما؟

- بریم

- نه ولش کن بریم یه جایی که بشه حرف زد

- کافه خوبه؟ 

- یکم زیادی تکراری نیست؟

- پس کجا؟

- نمیدونم یه جایی هست که اون بنده قراره برنامه داشته باشه

- بعد اونجوری میشه حرف زد؟

- راست میگی

- پس؟

- نمیدونم

- بهت گفتم کاوه عکس گذاشته بعد دوست دخترش کامنت گذاشته که وای چه باحاله؟

- عهه؟

- آره بابا. به تخمم اصلا. هر کاری میخوان بکنن به من چه؟

- آهان

- کاوه موهاشو اونجوری کرده که من همیشه دوست داشتم و بهش میگفتم اونجوری بکنه. هر موقع من بهش میگفتم میگفت دوست ندارم اونجوری

- اوهوم

- به تخمم اصلا برام مهم نیست چه گهی میخوره. بدم میاد ازش

- هه

- من خودم باهاش به هم زدم. خیلی اذیتم میکرد. فکر میکردم بهتر از منه

- آهان

- چرا اینجوریه که آدم وقتی جدا میشه از یه کسی تازه یادش میافته؟

- نمیدونم. بیرون چی شد حالا؟

- آخه ببین کاوه رو دوست نداشتم

- ولی الان داری

- خب خیلی چیزامون مشترک بود. نه من دوستش ندارم اصلا. به تخممه اصلا

- بیرون چی شد؟؟

- ببین کاوه... گوش میدی؟

- آره

- اصلا ولش کن. من میخوام با آدمای خیلی بزرگتر از خودم دیگه رابطه داشته باشم 

- آهان 

- آخه میدونی من خیلی بزرگتر از سنم هستم

- اوهوم

- قیافم میخوره ۱۹ سالم باشه ولی واقعا ۴۰ سالمه

- آهان

- بعدش هم...

- ببین کاری نداری؟

- خستت کردم؟

- نه چیزه باید جایی باشم

- آهان باشه. پس خبرم کن هر موقع خواستی بری بیرون

- باشه

آبلیمو تو شیشه ی White Horse

من بچگیمو تو خونه مامانبزرگم گذروندم و اونجا بزرگ شدم. از مهدکودک میرفتم اونجا، مریض بودم میرفتم اونجا، جمعه  ها هم که همه جمع میشدن اونجا. ازش زیاد خاطره دارم. از گربه ای که اومد تو خونه و همه چیزو شکست گرفته، تا دزدی که پشت پنجره داشت فکر میکرد چجوری بیاد تو و بابابزرگم با تبر افتاد دنبالش.

به یه پسر ۵، ۶ ساله اونجا زیاد خوش نمیگذشت. بابابزرگم که همش تو اتاقش بود و رو تخت لخت دراز میکشید (فقط یه شورت پاش بود) و به رادیو بی بی سی گوش میداد و سیگارشو آتش میکرد و با یه دست با سبیلش ور میرفت. خبرا هم که جنجالی یا ناراحت کننده میشد، دستشو میکرد زیر تخت و یه دبه ی سفید در میاورد و یه فنجون ازش پر میکرد و میداد بالا. (الان که دارم اینو مینویسم برام سوال شده که چرا تو یه اتاق جدا از مامانبزرگم میخوابید؟). تو اتاق بابابزرگم همه چی مرتب بود. کشو هاشو باز میکردی از نظم چیزها دلت نمیومد به چیزی دست بزنی. همه چی از سوزن منگنه تا همون تبره جای مخصوص خودشو داشت. میومدی تو اتاقش از روی اون رادیوی گنده یه بسته آدامس «شیک» بر میداشت و به طرفت پرت میکرد و میگفت این مال تو. خیلی به خودش میرسید. همیشه بوی خوبی داشت و نمیذاشت ریشش بلند شه و سریع میزدش. من حتی بعدها فهمیدم که موهاشو سیاه میکرده که سفیدیاشو بپوشونه. از خونه نمیرفت بیرون مگه اینکه مهمونی ای چیزی باشه، چون کوچه ای که توش بودن سر بالایی خیلی تخمی ای داشت و میدونست اگه پاشو بذاره بیرون، در راه برگشت مشکل واسش پیش میاد. دکتر بهش گفته بود تو باید راه پیمایی کنی و برای اینکه به حرف دکتر هم گوش کرده باشه، روزی نیم ساعت، طول سالنِ خونه رو راه میرفت. غذا هم خوب میخورد. بشقابشو پرِ پر میکرد و کلی فلفل سبز ( از اون ریز، نازکا) میذاشت کنار بشقابش. من میومدم پهلوونی از خودم نشون بدم و فلفلشو کش میرفتم و یهویی میخوردم و خودمو به گای عظما میدادم و اونم فقط بهم میخندید و ریز ریز فلفلشو میخورد. وقتی ناهارش تموم میشد دوباره برمیگشت تو اتاقش. اینبار برای چُرت بعد از ظهر. از خواب هم که بیدار میشد برای بار دوم از اتاقش میومد بیرون و میرفت یه استکان چایی میریخت برای خودشو تو هال میشست میخورد و دوباره برمیگشت تو اتاقش.

همون موقع که بابا بزرگم در حال پر کردن اون فنجونه از عرق سگی بود در اتاق بغلی مامانبزرگم چادر سفیدشو مینداخت رو سرش و روزش رو به قرآن خوندن و نماز و دعا میگذروند. مامانبزرگم از اونایی بود که تا قبل از انقلاب همه ی عکساش بی حجاب بود و انقلاب باعث شد خدارو تو ریش خمینی ببینه و روسری رو همه جا و همه جوره سرش کنه. خونه رو آب و جارو میکرد و کارای یه مادربزرگ کلاسیکِ ایرانی رو انجام میداد. قبل از ناهار اون شیشه ای که توش مایعِ شربت آلبالو بود رو در میاورد و برای من شربت آلبالو درست میکرد. بعدش هم میشست سریالای ساعت ۱۲ که به راحتی میتونست بدترین سریالهای تاریخ باشه رو میدید. موقع ناهار بابابزرگم بهش میگفت آبلیمو بده و آبلیموی خونگیشو که تو شیشیه ی خیلی قدیمی ای که هنوز برچسب White Horse روش بود رو  در میاورد از یخچال و میداد دستش. بابابزرگم همش در حال صدا کردنش بود و به اسم واقعیش صداش نمیکرد. برای همه یه اسم دوم داشت و به اون اسم همه رو صدا میکرد. بعد از اینکه چُرتش تموم میشد و حوصله نداشت که برای خودش چایی بریزه داد میزد: «شِدْن» چایی بریز. خیلی دوستش داشت. از ۱۵ سالگی زن و شوهر بودن. بابابزرگم موقعی که اعصابش خورد نبود دلبری میکرد و مامانبزرگم میگفت خودتو لوس نکن.

در بین زندگی روزمره ی اینا من برای خودم باید راه هایی پیدا میکردم که حوصلم سر نره. با توپم نمیتونستم بازی کنم تو خونه، چون سر و صدا میشد. به پیانوی خونه نمیتونستم دست بزنم چون سر و صدا میشد. پس میرفتم تو پله ها و با خودم مثل روانی ها حرف میزدم یا برای خودم بازی ابداع میکردم. یکی از بازی ها این بود که ببینم از رو چندتا پله میتونم بپرم. از پایین ترین پله شروع میکردمو میرفتم بالا. یه بار انقدر از ارتفاع زیادی پریدم که پام پیچ خورد و عصا به زیر بغل شدم یه مدتی. همه ی اینا منو میرسوند به ساعت پنج. ساعتی که بابام یا مامانم با ماشین میومدن زیر پنجرو و بوق میزدن که برم پایین. اون اول گفتم که به یه پسر ۵،۶ ساله زیاد خوش نمیگذشت اونجا ولی الان اون خونه قراره خالی شه و فروخته بشه. دیگه بابابزرگی هم نیست. همون پسره هم نمیدونه که دیگه چی
فکر کنه.

در وصف کیری بودن روزگار

شاید همین «کیری بودن روزگار» بیشتر از همه ی جملات ترکیبی معنی داشته باشه. معیار کیری بودن روزگار برای هر آدمی فرق میکنه. پس حدودا ۷ میلیارد معنی برای کیری بودن روزگار داریم. یکی گوشه خیابون خوابیدن براش کیری حساب میشه، یکی هم اوف شدن انگشتش هنگام شمردن دسته پولش. یکی نداشتن دوست و اون یکی هم دوست بیش از اندازه داشتن. یکی از زنگ نزدن طرفی که باهاش شبو گذرونده بود، یکی دیگه هم لای اره برقی نرفتن اونی که شبا باهاش تو یه تخت میخوابه. حالا خیلی چیزای دیگه هم هست. میگم که بیشتر از ۷ میلیارد. تازه میتونه خیلی هم بیشتر باشه، چون معیار کیری بودن زندگی با افزایش سن آدم هم فرق میکنه. تو بچگی معیار کیری بودن زندگی به نداشتن تفنگ اسباب بازی ختم میشد و الان شاید به نداشتن تفنگ واقعی برای خودکشی ختم شه ( حالا به کنار که Kurt Cobain تفنگه رو داشت و تو همچین روزی به زندگی کیری خودش پایان داد). ولی شاید زندگی کیری نیست واقعا. شاید شرایط باعث بشه که سخت باشه، که هست. ولی شاید خودمون تو کیری بودنش بیشتر از بقیه ی موارد داخلی و خارجی، مقصریم.شایدم نه. یعنی به خاطر این که من الان دارم در باره ی این موضوع مینویسم، زندگی من کیریه؟ در دید من آره و در دید یکی دیگه که از دور به زندگیم نگاه کنه شاید خندش بگیره و بگه نه. باید قضاوت کنیم دلیلای کیری بودن زندگی بقیه رو؟ نمیدونم. نمیدونم که روزگار کیریه یا ما کیری تصورش میکنیم یا گزینه ی دیگری هم وجود داره.



*چی شد که یاد همچین موضوعی افتادم؟ زده بودیم رو شافل که آهنگ Eleanor Rigby از بیتلز اومد. گوش که میدادم گفتم این الانور هم باید زندگیش خیلی کیری بوده باشه ها